Runianka japońska (Pachysandra terminalis) to niska, zimozielona krzewinka o rozesłanym, niezbyt gęstym pokroju. Dorasta do 20 centymetrów wysokości i rozrasta się za pomocą podziemnych rozłogów. Choć ze względu na wygląd zaliczyłabym ją do bylin, jednak jest to krzewinka:)

Kwiaty ma drobne, białawe, kłosokształtne – ale niezbyt ładne; kwitnie w kwietniu.

Warto ją posadzić ze względu na naprawdę piękne, skórzaste, ciemnozielone i lekko ząbkowane liście.

Najwiekszą zaletą runianki jest fakt, że jest rośliną cieniolubną i znakomicie rośnie pod wysokimi drzewami. Posadziłam ją w miejscu, gdzie w zasadzie jest dość jasno, ale słońce wcale tam nie dochodzi. Posadzona co jakieś 20cm utworzyła gęstą darń pod starszymi iglakami i rododendronami.

Lubi glebę próchniczną o odczynie obojętnym, jednak niezbyt suchą. Pod drzewami lub na stanowiskach bardziej słonecznych wymaga podlewania latem. W słońcu liście runianki robią się jednak żółtawe.