Azalia japońska, rododendron Rosinetta "Hachrosi"

Rododendron „Hachrosi”, czyli azalia japońska „Rosinetta” jest niedużym, pół zimozielonym krzewem o półkulistym pokroju. U mnie rośnie ściśnięta wśród innych roślin, wiec zaczyna wypiętrzać się ku górze. Mimo to ma raczej tendencje do rozrastania się na boki własnie, a nie wzwyż. Dorasta po 10 latach do 40cm wysokości i 60 cm średnicy; po jakiś 15 latach u mnie ma już 240cm średnicy, ale faktem jest, że dość intensywnie ją nawoziłam.

Rododendron „Hachrosi” ma dość duże, lancetowate, błyszczące skórzaste liście; jest bardzo ładny sam w sobie w okresie, gdy nie kwitnie.

Azalia Rosinetta kwitnie przepięknie i bardzo obficie w połowie maja lub na początku czerwca. Kwiaty są różowe, o naprawdę ślicznym, słodkim odcieniu. Kwiaty są pełne ( są aż 3 okółki płatków), i duże, o średnicy 4-5 cm, z fantazyjnie pofalowanymi płatkami i długim pręcikiem w każdym, co dodatkowo dodaje im uroku. Kwiatki zebrane są po kilka sztuk na wierzchołkach pędów. Azalia „Hachrosi” kwitnie dość długo, do 3 tygodni; jednak w upalną pogodę lepiej ją dość obficie podlewać, inaczej bardzo szybko przekwitnie..

GLEBA:

Azalia japońska „Rosinetta” wymaga, jak wszystkie azalie, kwaśnej, niezbyt żyznej, za to umiarkowanie wilgotnej gleby i przepuszczalnego podłoża. Nie lubi gleb ciężkich, gliniastych i wapiennych. Do takich trzeba dodać piasku i kwaśnego torfu (i całość przekopać) oraz najlepiej w pierwszym roku trochę zmienić odczyn gleby dodając nieco siarczanu amonu (lepiej parę razy po trochu niż raz za dużo).

WAŻNE: azalie nie mogą miec „zbitej”, nieprzepuszczalnej gleby – musi być w niej duża ilość powietrza, gdyż są na to bardzo wrażliwe – ten fakt (a raczej brak powietrza w glebie właśnie) może być przyczyną tego, ze azalia mimo zapewnienia kwaśnej ziemi i odpowiedniego stanowiska się „nie udaje”.

Glebę pod azalią najlepiej wyściółkować grubszą warstwą kory, by nie przesychała podczas upałów i dobrze trzymała wilgotność.

STANOWISKO:

Azalia „Hachrosi” lubi stanowisko słoneczne i osłonięte od zimowych wiatrów. Jest odmiana dosyć mrozoodporna – wytrzymuje do -23 stopni Celsjusza.

Najlepiej rośnie w towarzystwie roślin o podobnych wymaganiach: innych azalii, wrzosów i wrzośców, debecji, kalmii, pierisów, a z iglaków – najlepiej sosen czy niskich lub kolumnowych jałowców (mają palowy system korzeniowy, tak że nie konkurują za bardzo jeśli chodzi o pokarm).